Klinkier i drewno na elewacji...

Użycie drewna i klinkieru do wykończenia elewacji wymaga zastosowania dwóch różnych sposobów układania ocieplenia na ścianach.

W części dolnej, wykończonej płytkami klinkierowymi, ocieplenie układane jest na mokro (na zaprawę klejową), natomiast w części górnej, z oblicówką drewnianą - na sucho.

Część z klinkieru

Płytki z cegieł klinkierowych, są przyklejane do ocieplenia z płyt styropianowych. Grubość warstwy termoizolacyjnej w tej części elewacji powinna być o 2-3 cm większa niż u góry, gdzie będzie ułożona okładzina drewniana. Pozwoli to na zlicowanie powierzchni elewacji, umożliwiając jednocześnie utworzenie pustki wentylacyjnej pod deskowaniem. Trzeba jednak pamiętać, że grubość ocieplenia nie może przekraczać 15 cm, gdyż płytki klinkierowe powodują duże obciążenie dla elementów mocujących i - jeśli będą one za ciężkie - może dojść do uszkodzenia warstwy elewacyjnej.

Płyty styropianowe odmiany EPS 70 lub EPS 100 mocuje się do ściany nośnej nie tylko na zaprawę klejową, ale i mechanicznie, na kołki montażowe. Kołków powinno być więcej niż przy ociepleniu wykańczanym tynkiem cienkowarstwowym - potrzebne jest co najmniej 6 sztuk na 1 m2 (w każdym narożniku i pośrodku płyty). Kołki trzeba też w nieco inny sposób osadzić - zamocować nie bezpośrednio w styropianie, ale przez warstwę siatki zbrojeniowej wtopionej w zaprawę klejową - po czym naciągnąć kolejną warstwę zaprawy. Długość kołków należy dobrać tak, aby zagłębiły się w ścianie przynajmniej na 5 cm.

Przyklejanie płytek klinkierowych można zacząć po tym, jak warstwa podkładowa stwardnieje. Mocuje się je na mrozoodporną zaprawę klejową, zachowując fugi o szerokości ok. 1 cm. Po ułożeniu trzeba je zaspoinować (co jest dość pracochłonne) elastyczną, dedykowaną zaprawą do fug.

Część z drewna 

Ułożenie elewacji drewnianej wymaga zamontowania rusztu, do którego mocowane będą (na zakład) deski. Ponieważ musi się pod nimi zmieścić ocieplenie, ruszt powinien mieć 10-12 cm grubości. Tak grube łaty są drogie, więc można użyć zamiast nich cieńszych (5x5 cm), tańszych listew i zamocować je na klockach dystansowych. Drewno na ruszt i na oblicówkę (jeśli nie jest egzotyczne) powinno być zaimpregnowane ciśnieniowo lub przynajmniej w długotrwałej kąpieli zanurzeniowej.

Łaty mocuje się prostopadle do planowanego przebiegu desek, w rozstawie odpowiadającym szerokości płyt wełny mineralnej - najczęściej jest to 53 cm. Szerokość pól między listwami wynosi wtedy 48 cm, co pozwala na włożenie „na wcisk” płyt o szerokości 50 cm. Na ociepleniu z wełny układa się wiatroizolację, czyli folię wysokoparoprzepuszczalną, chroniącą przed wiatrem i wilgocią oraz umożliwiającą odprowadzenia pary wodnej przenikającej przez ścianę. Folię tę mocuje się do łat montażowych na zszywki tapicerskie; poszczególne pasy układa się z ok. 15-centymetrowym zakładem.

Kolejny etap to przybicie wzdłuż rusztu listew dystansowych o grubości 2-2,5 cm. Dzięki nim pod elewacją utworzony się pustka wentylacyjna, pozwalająca na odprowadzenie ewentualnej wilgoci.

Do mocowania desek elewacyjnych można użyć gwoździ lub wkrętów do drewna (ocynkowanych lub mosiężnych). Na wzdłużnych połączeniach desek oraz w narożnikach przybija się profilowane listwy maskujące.

Kuba

Cokoły z klinkieru...

O estetyce elewacji bardzo często decydują detale. 

Dlatego miejsca szczególnie narażone na niszczenie, takie jak cokoły, warto wykonać z materiału, który jest trwały i odporny na negatywny wpływ czynników zewnętrznych. 

Z tego względu inwestorzy wykorzystują klinkier na całej płaszczyźnie ściany lub decydują się na wyeksponowanie poszczególnych jej fragmentów poprzez cegły i płytki elewacyjne. 

Nawet jeśli ściana domu została pokryta tynkiem, zaleca się wykończenie klinkierem tych miejsc, które są szczególnie narażone na uszkodzenia mechaniczne i wpływ warunków atmosferycznych. Do takich stref należą przede wszystkim cokoły. 

Cokół, czyli podstawa ściany, narażony jest na wiele niekorzystnych czynników: padający i odbijający się od ziemi deszcz, zalegający śnieg, wilgoć od gruntu oraz uszkodzenia mechaniczne. 

Zarówno cegły, jak i płytki, umieszcza się w strefie cokołowej na wysokość kilku warstw, czyli ok. 30 cm. Na taką wysokość odbijają się krople przy silnym deszczu. Z tego względu nie zaleca się cokołów niższych niż 20 cm, rzadko też spotykane są wyższe niż 50 cm. 

Murowanie strefy cokołowej, trzeba zacząć od narożników. Naroża układa się schodkowo na odpowiednią wysokość (np. pięciu warstw). Po wykonaniu dwóch narożników w tej samej płaszczyźnie, można przystąpić do murowania przestrzeni między nimi. 

Gdy zaprawa się zwiąże, po fugowaniu trzeba usunąć nadmiar zaprawy i wyczyścić cegły lub płytki klinkierowe z zabrudzeń. 

Zaleca się ochronę cokołu przed nadmiernym nasłonecznieniem oraz opadami, zarówno w trakcie jego wykonywania, jak i świeżo po zakończeniu prac. 

Aby przez długie lata cieszyć się czystym, estetycznym cokołem bez białych nacieków warto zatrudnić sprawdzonego i wykwalifikowanego wykonawcę, specjalizującego się w murowaniu klinkieru.

Pozdrawiam

Kuba

Zaprawy do spoinowania...

Producenci zapraw do spoinowania stale udoskonalają i modyfikują ich skład. Użyte w procesie produkcji surowce decydują, do jakich wymiarów fugi mogą być zastosowane. 

Podstawowymi składnikami najbardziej powszechnego rodzaju fug są cement, kruszywo, barwniki, żywice syntetyczne i dodatki modyfikujące. Właściwa proporcja cementu i kruszywa o odpowiedniej frakcji określa szerokość szczelin, które możemy wypełniać daną zaprawą. 

Wąskie fugi mają mieszankę na bazie drobnego kruszywa, czasem z dodatkiem mączki dolomitowej. Szersze muszą mieć odpowiednio grubsze kruszywo. Te bardzo szerokie wymagają kruszywa o zróżnicowanych frakcjach, odpowiednio dobranych ilościowo. 

W trakcie procesu wiązania cementu następuje jego skurcz. Odpowiednia ilość kruszywa zapobiega niekontrolowanemu pękaniu zaprawy w tym bardzo ważnym technologicznie procesie. 

Użycie kruszywa o grubszej frakcji również w dużym stopniu ułatwia obróbkę zaprawy. Stosowane są też domieszki, które poprawiają właściwości materiału. Ma to znaczenie, kiedy spoina narażona jest na trudne warunki atmosferyczne.  
W celu zabezpieczenia fugi używa się również dodatków hydrofobizujących, składników zabezpieczających przed powstawaniem wykwitów solnych, rozwojem grzybów i pleśni oraz przebarwień. 

Najczęstszą przyczyną większości reklamacji fug jest niestosowanie się do zaleceń producentów. Bardzo często popełnianym błędem jest przygotowywanie zaprawy „na oko”. Trochę proszku, kapka wody, mieszamy, znowu woda, jak za rzadkie, to znowu trochę proszku, i „na oko” może być. 

Trzeba wiedzieć, że parametry wytrzymałościowe późniejszej spoiny w dużej mierze zależą od konsystencji zaprawy, czyli od proporcji wody i suchej mieszanki. Również odcień może się zmienić, jeśli wyraźnie zmienimy konsystencję. 

W skrajnych przypadkach, jeśli znacząco zwiększymy ilość wody, może nastąpić rozfrakcjonowanie (rozwarstwienie składników) zaprawy w trakcie mieszania. Na dno opadnie kruszywo, na wierzch wypłynie mleczko cementowe z pozostałymi składnikami. Lico fugi po związaniu będzie miało przebarwienia, będzie się pylić i wykruszać, dużo łatwiej będzie wchłaniać wodę, czyli szybciej nastąpi trwałe zabrudzenie. 

Z kolei za gęsta zaprawa, czyli zbyt mała ilość wody spowoduje, że część wiązań cementowych nie powstanie w ogóle. Jej odporność na ściskanie i ścieranie będzie dużo mniejsza. 

Na opakowaniach zawsze jest informacja o ilości wody potrzebnej do przerobienia danego opakowania. Niewielka tolerancja w zalecanej ilości ma związek ze zróżnicowanymi warunkami wykonania: zimno-ciepło lub wilgotno-sucho.

Kuba

Szerokość fugi czyli... jak układać płytki klinkierowe?

Płytki ręcznie formowane, klinkierowe to bardzo trwały i oryginalnie wyglądający, estetyczny materiał wykończeniowy, który po odpowiednim ułożeniu (tzw. cofnięta fuga) jest nie do odróżnienia od muru z cegieł. 

Z powyższego względu płytki te są chętnie stosowane na elewacjach, zarówno w przypadku wznoszenia nowych budynków, jak i podczas renowacji.

Montaż płytek powinno się rozpocząć od przygotowania podłoża, tak by było gładkie i nośne. W pierwszej kolejności powinno się je oczyścić z kurzu, zabrudzeń i ewentualnie innych elementów. 

Na tak przygotowaną powierzchnię nanosimy warstwę kleju, przeznaczonego specjalnie do mocowania płytek klinkierowych (klasa C2TE). Kolejne rzędy płytek naklejamy zaczynając od naroży, przy czym na narożnikach zaleca się zastosowanie specjalnych płytek kątowych. 

Między rzędami trzeba zachować odstępy na spoinę, o szerokości ok. 10 mm (taka szerokość wygląda najlepiej). Fugowanie możemy rozpocząć, gdy tylko klej się zwiąże. 

Wszelkie pozostałości po zaprawie do spoinowania usuwamy za pomocą specjalnej szczotki. Po oczyszczeniu ściany z nadmiaru zaprawy powinniśmy odczekać 2-3 dni, aby wszystkie materiały miały czas trwale się związać. 

Układanie płytek klinkierowych nie jest bardzo trudne. Zasadą jest, że na elewacji można je stosować jedynie do określonej wysokości ściany. Ogólnie przyjęta w budownictwie wysokość to 7 m, o ile są one montowane bezpośrednio na murze. 

Jeżeli płytki będziemy mocować na ociepleniu ze styropianu lub wełny, powinniśmy zastosować specjalne zabezpieczenie, tak by płytki nie odpadły. 

Kolejność wykonywania prac powinna być następująca: 

Po pierwsze: ułożenie na ociepleniu kleju, siatki zbrojeniowej i kleju. 

Po drugie: kołkowanie (5 sztuk na m2), które należy wykonać przez siatkę, dociskanie, nałożenie kleju oraz siatki zbrojeniowej. 

Po trzecie: na tak przygotowane podłoże przyklejamy płytki, używając specjalnie do tego przeznaczonego kleju (o klasie C2TE).

Przed rozpoczęciem układania płytek na ociepleniu ze styropianu powinniśmy się upewnić, czy styropian jest kotwiony, robimy to ze względu na to, że styropian można kotwić także na końcu prac murarskich, bezpośrednio przed położeniem płytek.

Aby elewacja z płytek klinkierowych była nie do odróżnienia od fasady murowanej z cegieł, najlepiej wybrać tzw. wiązanie dzikie, przy którym na 1 m2 powierzchni ściany układa się nieregularnie około 5 główek (strona licowa całej cegły). W celu uzyskania wrażenia ceglanego muru, jako główkę w wiązaniu umieszcza się odpowiednio przyciętą płytkę elewacyjną.

Pozdrawiam!

Kuba

Układanie bruku klinkierowego na klej...

Kiedy nie można ułożyć kostki brukowej na warstwach podsypki można ją przykleić. Tak robi się np. na schodach betonowych. 

Zanim zaczniemy przyklejać cokolwiek do betonu należy pamiętać o wykonaniu izolacji płyty betonowej. Można to zrobić za pomocą izolacji w płynie lub dwuskładnikowych mas które jednocześnie izolują oraz stanowią warstwę przyczepną dla warstwy kleju. 

Dopiero na tak przygotowanym podłożu możemy na kleju ELASTYCZNYM MROZOODPORNYM układać kostki z zachowaniem miedzy nimi kilkumilimetrowych odstępów (3-5 mm). 

Po związaniu odstępy te wypełniamy masą spoinującą lub np. dwuskładnikowa "zasypką" piasku i epoksydu który tworzy szczelną i elastyczną spoinę (tzw. spoina KB). 

Technologia jest bardzo wymagająca i kosztowna (głównie izolacja i kleje) ale za to trwała.

Pozdrawiam

Kuba

Wyjątkowa, niepowtarzalna i trwała elewacja...

Cegły i płytki ręcznie formowane oraz klinkierowe są jednym z najtrwalszych materiałów służących do budowy elewacji. Żeby ściana zewnętrza nie wymagała żadnych prac renowacyjnych przez wiele lat, konieczne jest również rzetelne wykonawstwo oraz stosowanie odpowiedniej, dedykowanej chemii budowlanej. 

Poniżej kilka kluczowych zasad, których realizacja nie jest związana z dużo wyższymi kosztami budowy, ani z większym nakładem pracy, a pozwoli cieszyć się klinkierem przez co najmniej kilkadziesiąt lat. Potwierdzają to istniejące realizacje.

Po pierwsze - mieszaj cegły z kilku palet (szczególnie jeśli pochodzą z różnych dostaw). 

Cegła jest produktem naturalnym, którego kolor powstaje w czasie wypalania gliny. W zależności od barwy samego surowca oraz regulacji procesów produkcji, cegłom nadaje się pożądany kolor i fakturę lica. Różnice występujące w samym składzie chemicznym gliny mogą powodować drobne rozbieżności w ubarwieniu kolejnych partii. 

Jest to zjawisko typowe, występujące u wszystkich producentów ceramicznych materiałów budowlanych. Granice dopuszczalnych różnic kolorystycznych określają normy budowlane. 

Przestrzeganie zasady mówiącej, że należy mieszać ze sobą cegły pochodzące z kilku palet sprawia, że drobne różnice w barwie poszczególnych egzemplarzy są niedostrzegalne. 

Przy zakupie pamiętajmy również o lekkim naddatku. Najlepiej zamówić o 3-5 % więcej cegieł niż realnie potrzebujemy. Cegły mogą ulec zniszczeniu w trakcie pracy, potrzebne też będą przy docinaniu. 

Po drugie – zaprawy, fugi, klej do klinkieru (dedykowana chemia budowlana, to m.in. sposób na uniknięcie wykwitów). 

Elewacja z płytek lub cegieł ręcznie formowanych, klinkierowych jest odporna na działanie czynników atmosferycznych oraz uszkodzenia mechaniczne. Ponieważ cegła (i wycinana z niej płytka) jest materiałem charakteryzującym się znaczną wytrzymałością, mrozoodpornością oraz niewrażliwością na promienie słoneczne, przez wiele lat zachowuje swój niezmieniony wygląd. 

Problem mogą stanowić jednak wykwity, tworzące się najczęściej w skutek niewłaściwego wyboru zaprawy, zawierającej wapno. Pod wpływem działania wody lub wilgoci, rozpuszczone sole są wymywane na powierzchnię muru, tworząc białe zacieki. Zastosowanie odpowiedniej zaprawy, przeznaczonej specjalnie do klinkieru, jest więc pierwszym krokiem w walce z wykwitami. 

Spoinowanie bardzo wpływa na wygląd gotowej elewacji. Aby nie zepsuło efektu musi być wykonane starannie i równo. Ułatwiają to zaprawy (w kolorach), którymi muruje się i spoinuje jednocześnie. 

Zaprawa – bez względu na jej rodzaj powinna być dostosowana do nasiąkliwości cegieł. Informacje o tym zawiera etykieta na worku zaprawy. 

Zawsze w przerwach pracy oraz po jej zakończeniu należy przykrywać ścianę np. folią, by ochronić ja przed czynnikami atmosferycznymi, głównie wodą. Murowanie z klinkieru jest procesem mokrym dlatego pod takim przykryciem musi być przewiew by mur mógł swobodnie wysychać. 

Do klejenia klinkierowych płytek elewacyjnych zaleca się stosowanie gotowych klejów elastycznych (najlepiej z grupy C2TE), przeznaczonych przez producenta do klejenia ceramicznych płytek elewacyjnych.

Po trzecie - ochrona cegieł i płytek na placu budowy. 

Ze względu na proces wiązania samej zaprawy nie powinno się dopuszczać do zawilgocenia cegieł na placu budowy. Umiejscowienie materiału na paletach uniemożliwi jego zawilgocenie ze strony gruntu, a przykrycie folią ochroni go przed zamoczeniem podczas deszczu. 

Zaniedbanie w tym względzie może później negatywnie wpłynąć na przebieg wiązania zaprawy, a z czasem także do powstawania nieestetycznego białego nalotu na elewacji, czyli wykwitów. 

Podsumowując: 

Elewacja z cegieł jest obecnie jedną z popularniejszych form wykończenia ścian zewnętrznych domu. Ceniona jest przede wszystkim za trwałość oraz walory dekoracyjne, które pozostają niezmienione przez wiele lat. 

Warto jednak pamiętać o tym, że wytrzymałość i estetyka ceglanej elewacji uzależniona jest nie tylko od samego materiału budowlanego, ale przede wszystkim od rzetelności wykonania. 

Nieprzestrzeganie zasady dotyczącej mieszania cegieł pochodzących z kilku palet, czy też stosowanie nieodpowiedniej zaprawy może sprawić, że uzyskany efekt nie będzie spełniać naszych oczekiwań. 

Prawidłowo przeprowadzona budowa elewacji z cegły pozwoli natomiast uniknąć prac renowacyjnych prze co najmniej jedno pokolenie. 

Dziękuję za uwagę. 

Kuba